La Montagne (), Fransız Devrimi sırasında etkinlik gösteren siyasi bir gruptu. Parti üyelerine Montagnardlar () denmekteydi bu isimlendirme Fransız Devrimi Ulusal Meclis’in en yüksek sıralarında oturmalarından kaynaklanmaktaydı. Dağlılar olarak da adlandırılmaktadırlar.1 Jakobenlerin içerisinden çıkmış bir oluşumdur.
Devrim sırasında faaliyet gösteren en radikal grup olmakla beraber Jirondenlerin uygulamak istediği çeşitli politikalara karşı çıkmıştır. İlk olarak Yasama Meclisi'nin bir oturumunda kullanılan terim 1793'te genel kullanıma girdi.2 1793 yazına gelindiğinde, Jakobenler içerisinde yer alan karşıt azınlık gruplar Ulusal Konvansiyon'u karşılıklı olarak feshetti. Bunun üzerine Maximilien Robespierre liderliğindeki Montagnardlar, Terör Dönemi olarak adlandırılan gelişmelerin yaşanmasına ön ayak oldu.
La Montagne partisi esas olarak orta sınıf üyelerden oluşuyordu, ancak Paris'in seçim bölgelerini temsil ediyordu. Bu nedenle, La Montagne şehrin kaygılarına karşı duyarlıydı ve işçi sınıfının sans-culottes'larından gelen taleplere güçlü bir şekilde yanıt verdi.3 Montagnardlar, Paris'in dışındaki şehir ve kasabalardaki insanların günlük yaşamı ve ihtiyaçları hakkında çok az bilgiye sahipti. Bazı kırsal arazi reformu girişimlerinde bulunsalar da, bu girişimlerin çoğu hiçbir zaman yasalaştırılmadı ve Montagnardlar genellikle Fransa'nın kırsal kesimlerinde yaşayan insanlardan ziyade kentlerinde yaşayan yoksulların ihtiyaçlarına odaklandılar. La Montagne, Paris için en iyisinin tüm Fransa için en iyisi olacağı inancını benimsemekteydi.4
Jirondenler, Yasama Meclisi döneminde oluşturulan ılımlı bir siyasi hizipti.5 Dağ içindeki daha radikal temsilcilerin siyasi muhalifleriydi. Jirondenler, XVI. Louis'in infazını önlemek istemişlerdi ve halk oylamasının yasaları alt üst etmesine yol açacak bir anayasa oluşturulmasını desteklediler. Dağ, Jirondenleri Paris'e komplo kurmakla suçladı, çünkü üzerinde çalışılan anayasa, Fransa'nın kırsal bölgelerinin, Dağ'ın ana seçim bölgesi olan Paris'e fayda sağlayan yasalara karşı oy kullanmasına izin verecekti. Bununla birlikte, Konvansiyondaki gerçek uyuşmazlık Dağ ve Jirondenler arasında değil, Dağ'ın azınlığının saldırgan antikleri ile Konvansiyonun geri kalanı arasında meydana geldi.6
Dağ bir parti olarak birleşmemişti ve kendileri farklı grupları temsil etmeye gelen Maximilien Robespierre, Georges Danton ve Jacques Hébert gibi liderlere güveniyordu.7 Bir gazeteci olan Hébert, radikal bir yurtsever Montagnard (kendisiyle özdeşleşen üyeler Hébertistler olarak biliniyordu) olarak bilinirken, Danton Dağ'ın daha ılımlı bir hizibini yönetti (takipçileri Dantonistler olarak bilinmeye başladı).8 Bölümlerden bağımsız olarak, Saint-Honoré caddesinde bir araya gelen Jakoben kulübünün gece seansları, Dağ için bir tür parti olarak kabul edilebilir.9 Haziran 1793'te, Dağ, radikal sans-culottes'lerin yardımıyla Konvansiyonun ılımlı Jironden üyelerinin çoğunu başarılı bir şekilde görevden aldı.10
Darbelerinin ardından, Hérault de Séchelles liderliğindeki Dağ, sekiz gün içinde tamamlanacak olan yeni bir anayasanın yapımına hızla başladı.11 Kamu Güvenliği Komitesi anayasayı 10 Haziran'da Konvansiyona bildirdi ve son taslak 24 Haziran'da kabul edildi. Süreç, Dağ'ın önde gelen üyelerinden Robespierre'nin 10 Haziran'da "iyi vatandaşların anayasa talep ettiğini" ve "Anayasa'nın Dağ'ın işi olduğu için vatansever milletvekillerinin cevabı olacağını" duyurduğu için hızlı bir şekilde gerçekleşti.12 Ancak bu anayasa hiçbir zaman fiilen yasalaşmadı.13 Robespierre daha sonra kendisine ve Kamu Güvenliği Komitesine "Devrimi savunmak" için diktatörlük yetkileri verdiğinde 1793 Anayasası terk edildi.14
Montagnard grubu kavramını tam olarak saptamak zordur, çünkü onu tanımlayan satırların kendileri de erken dönemlerde oldukça belirsizdi. Başlangıçta Dağ üyeleri, Jakoben Kulüplerinin en üst sıralarında oturan, gevşek bir şekilde halka açık siyasi tartışma kulüpleri olan kişilerdi.15 Montagnard üyeleri 1793'ten önce radikal siyasi kararlara olan bağlılıklarıyla biliniyor olsalar da, siyasi grupların sınırları, olaylara tepki olarak değişen, sürekli gelişen bir gerçeklik sunuyordu. Jean-Baptiste Robert Lindet ve Jean Bon Saint-André gibi önde gelen Montagnard liderleri, erken Jironden'in önerilerinden etkilenmişlerdi ve kısa bir süre sonra birçok ılımlı-hatta anti-radikal-hem ülke içinde hem de ülke dışında tehditler ışığında radikal çabalar için baskı yapma ihtiyacını hissettiler 16 Ancak Aralık 1792'de Louis XVI'nın yargılanmasından sonra, Montagnardları bir regicide (kral katili) pozisyonunda birleştiren, grubun idealleri ve gücü tamamen konsolide edildi.
Montagnardların yükselişi, Jironden'lerin düşüşüne karşılık gelir. Jirondenler, 20 Haziran 1791'de Fransa'dan kaçma girişiminden sonra Louis XVI ile doğru eylemde tereddüt etti. Jirondenlerden bazıları kralı figür başı olarak kullanabileceklerine inanıyordu. Jirondenler tereddüt ederken, Montagnardlar Aralık 1792 - Ocak 1793'teki duruşmada birleşik bir tavır aldılar ve kralın idam edilmesini desteklediler.17
Bu zaferei kullanan Montagnardlar, Jirondenleri gözden düşürmeye çalıştı. Jirondenlertarafından daha önce kullanılan taktikleri, onları Devrimin yalancıları ve düşmanları olarak suçlamak için kullandılar.18 Ayrıca Nicolas Hentz'in mirasların sınırlandırılmasını önerdiği ve Montagnardlara daha fazla destek sağladığı bir yasama komitesi kurdular. Jironden üyeleri daha sonra Jakoben kulübünden men edildi ve 31 Mayıs2 Haziran 1793'te Ulusal Konvansiyondan ihraç edildi. Herhangi bir direniş girişimi bastırıldı. Maximilien Robespierre daha sonra Kamu Güvenliği Komitesinin kullanımı ile Montagnardlar üzerindeki gücünü pekiştirmeye devam etti.19
Araziyi yeniden dağıtma girişimleri yoluyla, Dağ kırsallarda yaşayan yoksullara bir miktar destek gösterdi. Ağustos 1793'te Montagnard üyesi Jean Jacques Régis de Cambacérès, tarım reformuyla ilgili bir yasa tasarısı hazırladı; özellikle, "hasat kaybını takiben kiradan muafiyet, iyileştirmeler için tazminat ve kullanım hakkının sabitliği" çağrısında bulundu.20 Bu, kısmen güneybatıdaki paylaşımcıların huzursuzluğuyla mücadele etmek içindi. Bu taslak hiçbir zaman yasalaşmadı, ancak sert reformlar, Dağ'ın hem kırsal hem de kentsel yoksullar için destek tabanlarını memnun etme ihtiyacının farkında olduğunu gösterdi. Yoksulları desteklemeyi amaçlayan diğer politikalar, 1793'te Dağ tarafından yürürlüğe konan fiyat kontrollerini içeriyordu. Genel Maksimum olarak adlandırılan bu yasa, Dağ'da Enragés olarak bilinen bir grup ajitatör tarafından destekleniyordu. Fransa genelinde fiyatları ve ücretleri sabitledi.21 Aynı zamanda, emtia kıtlaştıkça ekmek fiyatları yükseliyordu ve Collot d'Herbois ve Billaud- Varenne'in öncülük ettiği bir girişimde, Temmuz 1793'te "günlük ihtiyaçların" istiflenmesini yasaklayan bir yasa çıkarıldı.22 Tahıl istifleme, ölümle cezalandırılacak bir suç haline geldi.23
Dağ tarafından yürürlüğe konulan diğer ekonomik politikalar arasında Fransız mallarının ihracatına ambargo vardı. Bu ambargo neticesinde Fransa, esasen dış pazarlarla ticaret yapamadı ve mal ithalatı etkin bir şekilde sona erdi.24 Teoride, bu, Fransız pazarlarını yabancı mallardan korudu ve Fransızların Fransız mallarını desteklemesini sağladı. Yabancı mallara yönelik ambargoya ek olarak, Ekim 1793'te Dağ tarafından kabul edilen 1651 sayılı Kanun, yabancı gemilerin Fransız kıyılarında ticaret yapmasını yasaklayarak Fransa'yı Avrupa'nın geri kalanından daha da izole etti.25
Montagnardların Ulusal Konvansiyondan düşmesi ve dışlanması, Devrim'in radikal aşamasının çökmesi ve Robespierre'nin 10 Thermidor'da (28 Temmuz
Robespierre'nin tasfiyesi, Montagnardlar tarafından Jirondenler gibi hizipleri kovmak için kullanılan önceki önlemlere büyük ölçüde benziyordu. Ancak Robespierre, Montagnardların kalbi olarak kabul edildiğinden, ölümü onların çöküşünü simgeliyordu. Daha sonra Montagnardlar adını almak isteyen çok az kişi, yalnızca yaklaşık 100 kişi kaldı.28 Nihayet, sonunda Dağ, büyük ölçüde The Crest () olarak adlandırıldı ve herhangi bir gerçek güçten yoksun kaldı.29
Dağ, 1792'de iki önde gelen sol görüşlü kulübün birleşmesiyle doğdu: Jacobenler ve Cordelierler. Jakobenler başlangıçta ılımlı cumhuriyetçilerdi ve Cordelierler radikal popülistti. 1792'nin sonlarında, Danton ve destekçileri Jirondenler ile Robespierre ile bir kopuşa neden olan bir uzlaşma istedi. Jirondenlerin 1793'te yargılanmasından sonra, Robespierre otoriter politikalarını sürdürürken Danton son derece ılımlı oldu.
Danton'ın ılımlıları, Montagnard olmayanlara zalimdi ve Fransa'nın Hıristiyanlaşmasını isteyen Jacques Hébert'in takipçilerine de karşıttı. Robespierre önce Hébertistleri (Mart 1794) ve ardından Dantonistleri (Nisan 1794) ortadan kaldırdığında, grubu Dağ'ı yönetti. Bu, The Plain tarafından desteklenen birkaç komplocunun bir darbe başlattığı, Thermidor Reaction'a kadar sürdü. Robespierre ve destekçilerini idam ettiler ve Termidorcu Sol'u oluşturmak için Dağ'dan ayrıldılar. Hayatta kalan Montagnardlar tutuklandı, idam edildi veya sınır dışı edildi. 1795'e gelindiğinde Dağ etkili bir şekilde yok edilmişti.
<div style="float:left; width:48;">Robespierristler
Ingulgentler
Jordan, David P. (1983). The Jacobins and Their Victims in The Eighteenth Century. University of Pennsylvania. p. 268. ISSN 0193-5380 .
Palmer, R.R. (2005). Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution . Princeton University Press. ISBN 978-0691007618.
Popkin, Jeremy D. (2016). A Short History of the French Revolution. Routledge. ISBN 978-0205968459.
Orijinal kaynak: montagnardlar. Creative Commons Atıf-BenzerPaylaşım Lisansı ile paylaşılmıştır.
Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), pp. 75–76. ↩
William D. Edmonds, "The Siege" in Jacobinism and the Revolt of Lyon, (Clarendon Press, 1990), p. 249. ↩
Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), pp. 50–51. ↩
R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), p. 26. ↩
Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution: Sixth Edition, (Pearson Education, Inc. 2006), p. 62. ↩
Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), pp. 64–66. ↩
R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), p. 25. ↩
Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), p. 66. ↩
R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), p. 34. ↩
R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), p. 35. ↩
Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), p. 67. ↩
Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), p. 71. ↩
François Furet and Mona Ozouf, A Critical Dictionary of the French Revolution (Belknap Press, 1989), pp. 380–390. ↩
Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 5th ed. (Pearson, 2009), pp. 72–77. ↩
Marisa Linton, Choosing Terror: Virtue, Friendship, and Authenticity in the French Revolution (Oxford University Press, 2013), pp. 174–175. ↩
Robert J. Alderson, This Bright Era of Happy Revolutions: French Consul Michel-Ange-Bernard Mangourit and International Republicanism in Charleston, 1792-1794 (University of South Carolina Press, 2008), pp. 9–10. ↩
P. M. Jones, "The 'Agrarian Law': Schemes for Land Redistribution during the French Revolution", Past & Present, no. 133 (1991), p.
Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), p. 68. ↩
R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press), 2005. p. 226. ↩
R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), 226. ↩
R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), p. 227. ↩
Peter McPhee, Robespierre: A Revolutionary Life (Yale University Press, 2012), p. 271. ↩
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page