neozapatizm ne demek?

Neozapatizm veya Neozapatizmo, Chiapas'ta büyük bir bölgeyi yöneten ve Chiapas çatışmasının başlangıcından bu yana var olan Zapatista Ulusal Kurtuluş Ordusu tarafından tasarlanan ve kullanılan politik felsefe ve uygulamasıdır. En önemlisi, Zapatistalar'ın Gizli Devrimci Yerel Genel Komutanlığı'nın açıklamasına göre bir ideoloji değildir: "Zapatismo yeni bir politik ideoloji ya da eski ideolojilerin bir tekrarlaması değildir... Evrensel çözümler, yöntemler, stratejiler, taktikler, yasalar, kurallar veya sloganlar: Sadece bir arzu vardır: daha iyi bir dünya, yani yeni bir dünya inşa etmek."¹

Neozapatizm, bir tür basmakalıp politik ideoloji veya başka bir yere ihraç edilebilen ve o zaman tüm yerel bölgelerde uygulanabilen tek bedene uyan bir program olmaktan çok uzak, neozapatizmo şöyle bir şey söylemeye hizmet ediyor: Meksika, Chiapas'taki yapılar ve hiyerarşiler, mücadele örneğimizin ve bu mücadeleyi yürütürken öğrendiğimiz derslerin, yaşadığınız yerdeki benzer amaçlarla kullanılıp kullanılamayacağını ve nasıl kullanılacağını görmek size kalmış.² Buna bağlı olarak Zapatistaların sözcüsü Subcomandante Marcos ayrıca şunları söyledi:

Zapatismo bir ideoloji değil,

doktrin için satın alınmış ve ödenmiş değildir.

Bu bir sezgidir.

O kadar açık ve esnek bir şey ki gerçekten her yerde oluyor.

Zapatismo şu soruyu soruyor:

"Beni dışlayan nedir?"

"Bu beni ne izole etti?"

… Her yerde cevap farklı.

Zapatismo basitçe bu sorunu ifade ediyor

ve cevabın çoğul olduğunu şart koşuyor,

cevabın kapsayıcı olduğunu…³

Kaynakça

Orijinal kaynak: neozapatizm. Creative Commons Atıf-BenzerPaylaşım Lisansı ile paylaşılmıştır.

Alıntılandığı yer: Luis Hernández Navarro, ‘Zapatismo Today and Tomorrow’, (16 Şubat 2004) Americas Program, Interhemispheric Resource Center (IRC); Zapatismo Today and Tomorrow ↩
Neozapatizmo hakkında kısa ama faydalı bir tartışma için (İngilizce), bknz: Nick Henck, Subcomandante Marcos: Global Rebel Icon. Montreal: 2019, chs. 3 & 4. ↩
Subcomandante Marcos, Our Word is Our Weapon: Selected Writings. Juana Ponce de León (ed.). New York: 2001, s. 440. ↩