Sir Vidiadhar Surajprasad Naipaul (17 Ağustos 1932; Chaguanas, Trinidad ve Tobago - 11 Ağustos 2018), Trinidad ve Tobago asıllı Britanyalı yazardır. İngilizce kurgu ve kurgusal olmayan eserler. Trinidad'da geçen komik erken romanları, daha geniş dünyadaki yabancılaşmanın daha kasvetli romanları ve uyanık yaşam ve seyahat kronikleri ile tanınır. Yaygın olarak beğenilen bir düzyazı yazdı, ancak görüşleri bazen tartışmalara yol açtı. Elli yılda otuzdan fazla kitap yayınladı.
Naipaul'un çığır açan romanı A House for Bay Biswas 1961'de yayınlandı. Naipaul, 1971'de In a Free State adlı romanıyla Booker Ödülü'nü kazandı. 1983'te Kudüs Ödülü'nü kazandı ve 1989'da Trinity Cross, Trinidad ve Tobago'nun en yüksek ulusal onuru ile ödüllendirildi. 1990'da İngiltere'de şövalyelik, 2001'de Nobel Edebiyat Ödülü'nü aldı.
1932’de Trinidad’da doğdu. 1950’de bursla geldiği İngiltere’de Oxford Üniversitesi'ni bitirdi. 1954’te ilk kitabını yazdı ve başka hiçbir işte çalışmadı. 1960’ta İngiltere dışına yolculuklar yapmaya başlayarak gezi türünde başarılı yapıtlar verdi.
V. S. Naipaul, Droapatie (kızlık soyadı Capildeo) ve Seepersad Naipaul'un çocukları olarak 17 Ağustos 1932'de Trinidad adasındaki Chaguanas şeker plantasyonu kasabasında dünyaya geldi. Çiftin ikinci çocuğu ve ilk oğluydu. Naipaul'un babası Seepersad, İngilizce konuşan bir gazeteciydi. 1929'da Trinidad Guardian'a hikâyeler yazmaya başladı ve 1932'de eyalet Chaguanas muhabiri olarak kadroya katıldı. Naipaul, "Bir otobiyografinin önsözü"nde (1983), Seepersad'ın yazarlara ve yazma yaşamına duyduğu büyük saygının, en büyük oğlunun hayallerini ve özlemlerini nasıl doğurduğunu anlatıyor. 1880'lerde, Naipaul'un baba tarafından dedesi bir şeker plantasyonunda sözleşmeli hizmetçi olarak çalışmak için Hindistan'dan göç etmişti. 1890'larda anne tarafından dedesi de aynısını yapacaktı. Bu süre zarfında, Hindistan'daki birçok insan, 1876-78 Büyük Kıtlığı veya benzer felaketler tarafından umutları boşa çıkarılmış, Britanya İmparatorluğu'nun Trinidad, Fiji, Guyana ve Hollanda kolonisi gibi uzak karakollarına göç etmişti. Surinam. 1833'te bu yerlerde kölelik kaldırılmış olsa da, köle emeği hala talep görüyordu ve sözleşme, talebi karşılamak için yapılan yasal sözleşmeydi. Naipaul'ların Trinidad'da yeniden inşa ettikleri soykütüğüne göre, onlar Hindu brahminleriydi -annesinin ailesinin bilgisinden alınmış; babasının geçmişi daha az kesindi. Hindistan'daki atalarına ritüel kısıtlamalar rehberlik etmişti. Bunlar arasında et yeme yasağı da dâhil olmak üzere yiyecek, içecek, kıyafet ve sosyal etkileşim vardı.
Trinidad'da kısıtlamalar kademeli olarak gevşetilecekti. Naipaul'un en eski çocukluk anıları sırasında, ailenin yemek masasında tavuk ve balık yenirdi ve Noel bir akşam yemeği ile kutlanırdı. Erkekler sadece batı kıyafetleri giyiyordu. Naipaul ve kardeşleri sadece İngilizce konuşmaya teşvik edildi. Okulda başka diller de öğretiliyordu ama bunlar genellikle İspanyolca ve Latinceydi.
Naipaul'un ailesi önce o yedi yaşındayken ve daha sonra dokuz yaşındayken daha kalıcı olarak Trinidad'ın başkenti Port of Spain'e taşındı.
Naipaul, bir İngiliz erkek devlet okulu tarzında tasarlanmış ve işlev gören, kentsel, kozmopolit, yüksek performanslı bir okul olan hükümet tarafından işletilen Queen's Royal College'a (QRC) kaydoldu. 17 yaşına gelmeden önce yurtdışında okumak için Trinidad Hükümeti bursu kazandı. Daha sonra bursun kendisine British Commonwealth'teki herhangi bir yükseköğrenim kurumunda herhangi bir ders almasına izin vereceğini, ancak İngilizce diploması almak için Oxford'a gitmeyi seçtiğini düşündü. Gitti, yazdı, "en sonunda yazmak için..." 1950 Ağustos'unda Naipaul, New York'a giden bir Pan Am uçağına bindi ve ertesi gün Londra'ya tekneyle devam etti. Trinidad'ı, Miguel Sokağı'nın anlatıcısı gibi, ailesinin sergilediği duygulara karşı sertleşerek terk etti. Naipaul, yolculuğunun izlenimlerini kaydetmek için bir defter ve bir fotokopi kalemi satın alarak, "Bu defteri ve kurşun kalemi, yazar olmak için seyahat ettiğim için almıştım ve başlamak zorundaydım" dedi. O zamandan kalma notlar ve mektuplar, Naipaul'un 37 yıl sonra yazdığı Geliş Gizemi adlı romanındaki "Yolculuk" bölümünün temelini oluşturacaktı.
1950'de Michaelmas dönemi için Oxford'a gelen Naipaul, çalışmaları için yeterince hazır olduğuna karar verdi; Latince öğretmeni Peter Bayley'nin kararına göre, Naipaul umut ve denge gösterdi. Ancak bir yıl sonra, Naipaul'un tahminine göre, yazma girişimleri yapmacık geldi. Yeteneğinden ve çağrısından emin değildi ve yalnızdı, bunalıma girdi. 1952 yılının Mart ayı sonlarında, yazın Trinidad'a dönüşü için planlar yapıldı. Babası pasajın dörtte birini indirdi. Ancak, Nisan ayı başlarında, Trinity döneminden önceki boşluklarda, Naipaul İspanya'ya dürtüsel bir gezi yaptı ve biriktirdiği her şeyi hızla harcadı. Ailesine bir açıklama yapmaya çalışırken, buna "sinir krizi" dedi. Otuz yıl sonra, buna "akıl hastalığı gibi bir şey" diyecekti.
1952'nin başlarında, bir üniversite oyununda Naipaul, tarih öğrencisi Patricia Ann Hale ile tanışmıştı. Hale ve Naipaul, sonunda cinsel bir ilişkiye dönüşen yakın bir dostluk kurdular. Hale'in desteğiyle Naipaul iyileşmeye ve yavaş yavaş yazmaya başladı. Buna karşılık, kariyerini planlamada ortak oldu. Ailelerine ilişkilerini anlattıklarında, yanıt pek hevesli değildi; ailesinden düşmancaydı.
Trinidad'da, Naipaul'un babası 1953'ün başlarında koroner tromboz geçirdi ve yaz aylarında Guardian'daki işini kaybetti. Ekim 1953'te Seepersad Naipaul öldü. Hindu ilkelerine göre, cenaze ateşini yakmak Naipaul'a düştü - en büyük oğlun zorunlu ritüeliydi. Ancak Naipaul'un geri dönmesi için ne zaman ne de para olmadığı için, sekiz yaşındaki kardeşi Shiva Naipaul, son ölü yakma ayinlerini gerçekleştirdi. Naipaul, kardeşi hakkında "Olay onu işaret etti" diye yazdı. "Ölüm ve ölü yakma onun özel yarasıydı."
1953 yazı ve sonbaharı boyunca Naipaul mali olarak tükenmişti. Savaş sonrası İngiltere'de iş bulma umutları ümit verici değildi, denizaşırı işlere yaptığı başvurular defalarca reddedildi ve yazma girişimleri henüz gelişigüzeldi. Ara sıra tuhaf işlerde çalışan, Pat'ten veya Trinidad'daki ailesinden borç para alan Naipaul, isteksizce bir B. Litt'e kaydoldu. Aralık 1953'te ilk B. Litt'inde başarısız oldu. İkinci yazılı sınavı geçmesine rağmen, Şubat 1954'te Elizabeth dönemi bilgini ve Oxford'da Merton İngiliz Edebiyatı Profesörü olan F. P. Wilson ile yaptığı canlı sesi iyi gitmedi. B. Litt için genel olarak başarısız oldu. Bununla birlikte Oxford'daki akademik çalışmalar için desteklenme umutları da sona erdi. Naipaul daha sonra 'Oxford'dan nefret ettiğini' söyleyecekti.
Naipaul Londra'ya taşındı ve burada isteksizce bir kuzeninin dairesinde barınmayı kabul etti. Birmingham Üniversitesi'nde daha ileri çalışmalar için burs kazanan Pat, ebeveynlerinin dairesinden Naipaul'un onu ziyaret edebileceği bağımsız konaklama yerlerine taşındı. 1954'ün geri kalanında Naipaul, kendisine en yakın olanların sabrını zorlayan davranışlar sergiledi. Trinidad ve Trinidadlıları kınadı; kendisini Trinidad'dan çıkardığını, ancak onu fırsatsız bıraktığını düşündüğü İngilizleri kınadı; Hastalığa sığındı, ancak yardım teklif edildiğinde onu geri çevirdi. Sadık kalan, ona para, pratik tavsiyeler, cesaretlendirme ve azarlama teklif eden Pat'e giderek daha fazla bağımlı hale geldi.
Aralık 1954'te Naipaul için kazançlı bir iş ortaya çıktı. BBC'nin haftalık programı Caribbean Voices'ın yapımcısı Henry Swanzy, programın sunucusu olarak Naipaul'a üç aylık yenilenebilir bir sözleşme teklif etti. George Lamming, Samuel Selvon, 19 yaşındaki Derek Walcott ve daha önce Naipaul'un kendisi de dâhil olmak üzere bir kuşak Karayipli yazarların programlarına giriş yaptığı Swanzy, Gold Coast Yayın Sistemini yönetmek üzere Accra'ya transfer ediliyordu. Naipaul, dört yıl boyunca yarı zamanlı işte kalacaktı ve Pat, çiftin en önemli geçimini sağlayan kişi olarak kalacaktı.
Ocak 1955'te Naipaul, Kilburn'de yeni bir pansiyona, küçük bir daireye taşındı ve o ve Pat evlendi. Ne ailelerine ne de arkadaşlarına haber vermediler - düğün konukları yasaların gerektirdiği iki tanıkla sınırlıydı. Pat, Birmingham'da yaşamaya devam etti, ancak hafta sonları ziyaret etti. Naipaul BBC'de programı haftada bir kez sundu, kısa incelemeler yazdı ve röportajlar yaptı. Eski Langham Hotel'deki seyrek döşenmiş serbest çalışanların odası, Karayip yazarlarının ve yazar adaylarının şakalarıyla dolup taşıyor, dostluk ve dostluk sağlıyordu. Orada, 1955 yazında bir öğleden sonra, Naipaul 3.000 kelimelik bir hikâye yazdı. Port of Spain sokağında çocukken tanıdığı bir komşusunun anısına dayanıyordu ama aynı zamanda serbest çalışanların odasının havasını ve ambiyansını da çiziyordu. Hikâyeyi daha sonra okuyan üç yazar arkadaş, John Stockbridge, Andrew Salkey ve Gordon Woolford, bundan etkilendi ve devam etmesi için onu teşvik etti. Önümüzdeki beş hafta boyunca, Naipaul ilk yayınlanabilir kitabı olan Miguel Street'i, o Port of Spain caddesinin bağlantılı hikâyelerinden oluşan bir koleksiyon yazacaktı. Kitap hemen basılmamış olsa da, Naipaul'un yeteneği yayıncıların dikkatini çekti ve morali yükselmeye başladı.
Miguel Sokağı'nı okuyan yayınevi André Deutsch'un editörü Diana Athill bunu beğendi. Ancak yayıncı André Deutsch, bilinmeyen bir Karayipli yazarın Britanya'da kârlı bir şekilde satma olasılığının düşük olduğu bir dizi bağlantılı hikâyeyi düşündü. Naipaul'u bir roman yazmaya teşvik etti. Naipaul, 1955 Sonbaharında çabucak The Mystic Maseur'u yazdı. 8 Aralık 1955'te romanı Deutsch tarafından kabul edildi ve Naipaul 125 sterlinlik bir ödeme aldı.
Ağustos 1956'nın sonlarında, İngiltere'ye geldikten altı yıl sonra, babasının ölümünden üç yıl sonra ve Trinidad'daki ailesinin, özellikle de annesinin ziyaret etmesi için yaptığı baskılar karşısında Naipaul, Elders & Fyffes yolcu gemisi TSS Cavina'ya bindi. Gemideyken, geminin Batı Kızılderili yolcularının sert ve esprili açıklamalarını Pat'e gönderdi ve konuşmalarını da lehçeyle kaydetti. Trinidad'dan yazdığı ilk mektuplar, Britanya'da hüküm süren tutumlu ekonominin aksine, aradan geçen yıllarda orada yaratılan zenginlikten bahsediyordu. Trinidad dekolonizasyondan önceki son aşamasındaydı ve vatandaşları arasında yeni bir güven oluştu. Trinidad'ın farklı ırk grupları arasında, Naipaul'un çocukluğunun akışkan, açık ırksal tutumlarının aksine, ırksal ayrılıkların itirafları da vardı ve şiddet vardı. 1956 seçimlerini, siyahların ve Hint Müslümanların çoğunluğu tarafından desteklenen parti az farkla kazandı ve Naipaul'da artan bir kasvet duygusuna yol açtı. Naipaul, Hindu partisinin adayı bir politikacı amcaya kampanya mitinglerine eşlik etti. Bu ve diğer olaylar sırasında daha sonra edebi kullanım için fikirler topluyordu. Trinidad'dan ayrıldığında, Pat'e Trinidad'daki bir kırsal seçimle ilgili yeni bir roman için planları hakkında yazmıştı. Bunlar, İngiltere'ye dönüşünde The Suffrage of Elvira adlı çizgi romana dönüşecekti.
İngiltere'ye döndüğünde, Deutsch Naipaul'a The Mystic Maseur'ün on ay daha yayınlanmayacağını bildirdi. Naipaul'un yayıncıya olan öfkesi ve yazar olarak hayatta kalma kaygısı daha yaratıcı bir enerji uyandırdı: Elvira'nın Suffrage'ı 1957'nin ilk aylarında büyük bir hızla yazıldı. Haziran 1957'de Mistik Masör nihayet yayınlandı. İncelemeler genellikle ücretsizdi, ancak bazıları da patronluk taslıyordu. 25. doğum gününden hâlâ utangaç olan Naipaul, Daily Telegraph'ın da dâhil olduğu birçok incelemeyi annesi için elle kopyaladı: "V. S. Naipaul, Oxford zekâsını evde yetişen başıboşlukla harmanlamayı başaran ve ikisine de zarar vermeyen genç bir yazar. " Kitap telif ücretini bekleyen Naipaul, 1957 yazında tek tam zamanlı işini, Çimento ve Beton Birliği'nde (C&CA) editör yardımcılığı pozisyonunu kabul etti. Dernek, Concrete Quarterly dergisini yayınladı. Masa işini sevmemesine ve sadece on hafta bu işte kalmasına rağmen, yılda 1.000 sterlinlik maaşı finansal istikrar sağlayarak Trinidad'a para göndermesine izin verdi. C&CA aynı zamanda Naipaul'un sonraki romanı Bay Stone's and the Knight's Companion için de ofis ortamı olacaktı. Aynı sıralarda, Naipaul'u kanatları altına almış olan yazar Francis Wyndham, onu romancı Anthony Powell ile tanıştırdı. Powell, buna karşılık, New Statesman'ın yayıncısı Kingsley Martin'i Naipaul'a kitapları gözden geçirmek için yarı zamanlı bir iş vermeye ikna etti. Naipaul, 1957'den 1961'e kadar ayda bir kitap gözden geçirirdi.
Şu anda İngiltere'de aktif olan birçok Batı Hint yazarla, Caribbean Voices'ın amacına ulaştığına karar verildi ve Ağustos 1958'de sona erdirilmesi planlandı. Naipaul'un BBC işverenleriyle ilişkileri yıpranmaya başladı. Programa üç yıl ev sahipliği yapmasına ve tamamlanmış üç romanına rağmen, ana akım BBC programcılığına geçiş yapamadı. Daha sonra bu işlerin Avrupalılara ayrıldığının kendisine söylendiğini iddia etti. Temmuz 1958'de, bir programa geç geldikten sonra, Naipaul yapımcılar tarafından azarlandı ve kendi sözleriyle "BBC'den ayrıldı."
Andre Deutsh'un tanıtım yardımı ile Naipaul'un romanları kısa sürede olumlu eleştiriler alacaktı. Mystic Masör, 1958'de John Llewellyn Rhys Ödülü'ne ve 1961'de Miguel Street Somerset Maugham Ödülü'ne layık görüldü, W. Somerset Maugham'ın kendisi, Avrupalı olmayanların ilk kez seçilmesini onayladı.
Naipaul, Bay Biswas için Bir Ev yazmaya başladıktan kısa bir süre sonra, o ve Pat, Muswell Hill'deki çatı katındaki dairelerinden, Streatham Hill'deki üst kattaki bir daireye taşındılar. Burası kendilerini rahat hissettikleri ilk evdi. Naipaul, kitabın 1983 Alfred A. Knopf baskısına yazdığı önsözde şunları yazacaktı:
"Daire değiştirmekten daha fazlası vardı: Hayatımda ilk kez bir evde yalnızlığın ve özgürlüğün tadını çıkardım. Ve tıpkı romanda kendimi bırakabildiğim gibi, sessiz, samimi evin yalnızlığında da öyle. Streatham Hill'de kendimi bırakabilirdim... Streatham Hill'de bu roman için harcanan iki yıl, hayatımın en tüketen, en doyumlu, en mutlu yılları olmaya devam ediyor. Onlar benim cennetimdi."
Kitap, çocukluk anılarından yola çıkarak babasının hayatının hayali bir versiyonudur. Hikâye geliştikçe Naipaul için o kadar gerçek oldu ki daha sonra bazı açılardan "hafızayı yok ettiğini" iddia etti. Kitap boyunca Bay Biswas olarak anılan kahramanı, Mohun Biswas, koşulların güçleri tarafından bir dizi mesleğe yönlendirilir: bir Hindu rahibinin çırağı; bir tabela ressamı; "şeker kamışı bölgesinin kalbinde" bir bakkal sahibi; karanlık, nemli ve aşırı büyümüş bir arazide bir sürücü veya "yardımcı gözetmen"; ve The Trinidad Sentinel için bir muhabir. Bay Biswas'ın sahip olduğu hırs ya da beceriklilik, onun güçlü kayınvalidelerine olan bağımlılığı ve bir sömürge toplumundaki fırsatların kaprisleri tarafından kaçınılmaz olarak baltalanıyor. Çoğu zaman birlikte yaşadığı kayınvalidesi Tulsis, geniş bir ailedir ve romanda büyük bir mizah ve biraz da kabalık ile karikatürize edilir. Bay Biswas'ta onu zaman zaman hem amaçsız hem de sakar yapan melankolik bir çizgi vardır, ancak bu aynı zamanda öfke ve keskin nişancı parıltılarını da harekete geçirir. Mizah, kitaptaki birçok gergin ilişkinin temelini oluşturuyor. Sonunda, zaman değiştikçe, iki çocuğu üniversite için yurt dışına gidince ve sağlık onu alt üst ettiğinden, bir arkadaşından ödünç aldığı parayla bir ev satın alır, karısı ve kalan çocuklarıyla birlikte bu eve taşınır ve küçük 46 yaşında ölmeden önce tedbir kendi kendine ortaya çıkar. Yazar Patrick French'e göre, Bay Biswas için Bir Ev, "Dickens veya Tolstoy'un çalışmalarının evrensel olması bakımından evrenseldir; kitap kendisi için özür dilemiyor ve karakterlerini bağlam sallaştırmıyor veya egzotikleştirmiyor. Eksiksiz bir dünya ortaya koyuyor. "
Kitabın yazımı Naipaul'u tüketti. 1983'te şunları yazacaktı:
Kitabın yazılması üç yıl sürdü. Bir kariyer gibi hissettim ve kitabın sonuna doğru, kitabın tamamını veya çoğunu ezbere bildiğime inandığım kısa bir dönem oldu. Emek bitti; kitap çekilmeye başladı. Ve yarattığım dünyaya yeniden girmek istemediğimi, komedinin altında yatan duygulara kendimi tekrar maruz bırakmak istemediğimi fark ettim. Kitaptan tedirgin oldum. Kanıtları Mayıs 1961'de geçtiğimden beri okumadım.
Hem İngiliz basınında hem de Karayipler'de kitap hakkında yapılan incelemeler oldukça cömertti. The Observer'da Colin McInnes, kitabın "bir başyapıtın zorlamasız hızına sahip olduğunu yazdı: rahat, ancak her sayfasında alarm veriyor." London Magazine'de yazan Francis Wyndham, kitabın "bir başyapıttan sömürgeciliğin etkilerine dair şimdiye kadar gösterilen en net ve en incelikli çizimler ..." Trinidad Guardian incelemesinde Derek Walcott, Naipaul'u "Batı Hint yazarların en olgunlarından biri" olarak değerlendirdi. Naipaul, yayınlanmasının ellinci yıldönümünde, Bay Biswas için Bir Ev'i Patricia Anne Hale'e adadı.
Eylül 1960'ta, Naipaul'un hükümetin konuğu olarak Trinidad'ı ziyaret etmesi ve birkaç konferans vermesi hakkında ses geldi. Ertesi ay, tüm masrafları karşılanan bir gezi ve bir maaş teklif eden bir davet geldi. A House for Mr Biswas'ın tamamlanmasının ardından bitkin düşen Naipaul ve Pat, sonraki beş ayı Karayipler'de geçirdi. İspanya Limanı'nda Naipaul, kısa ömürlü Batı Hint Adaları Federasyonu içinde Trinidad ve Tobago Başbakanı Dr. Eric Williams tarafından bölgedeki diğer ülkeleri ziyaret etmesi ve Karayipler hakkında bir kitap yazması için davet edildi. Orta Geçit: Batı Hint Adaları ve Güney Amerika'da Beş Toplumun İzlenimleri - İngiliz, Fransız ve Hollandalı, Naipaul'un ilk gezi yazısı çalışması, sonuç oldu. Naipaul ve Pat, kitap için malzeme toplamak üzere İngiliz Guyanası, Surinam, Martinik ve Jamaika'ya gittiler.
Kitap, Trinidad'a giden diğer yolcuların algısal, canlı, ancak övünmeyen ve gereksiz bir şekilde açıklayıcı portreleriyle başlıyor. Daha sonra bu açıklamaların duyarsızlığı nedeniyle eleştirilmiş olsa da, kitabının "çok komik bir kitap" olduğunu ve bir tür saygısız Batı Hint mizahı kullandığını iddia ederek kitabının arkasında durdu. Naipaul kitapta kopuk kalmaya çalışmıyor, okuyucuya sürekli olarak bölgeyle olan kendi bağlarını hatırlatıyor. Ona göre Batı Hint Adaları, yalnızca diğer insanların mallarının üretimi için köle çalıştırma amacıyla sömürgeleştirilmiş adalardır; "Adaların tarihi asla tatmin edici bir şekilde anlatılamaz. Tek zorluk vahşet değildir. Tarih başarı ve yaratma etrafında inşa edilmiştir ve Batı Hint Adaları'nda hiçbir şey yaratılmamıştır." Anlatı ilerledikçe Naipaul, daha sempatik ve anlayışlı, adalarda Afrikalı isimlerin kalmadığına dikkat çekiyor; köleliğin, kölelerin soyundan gelenleri Avrupa medeniyetini idealleştirmeye ve diğerlerini küçük görmeye iterek "kendini aşağılamaya" yol açtığı ve kimliğin alçaltılmasının vahşileştirilmiş halklar arasında ırksal düşmanlık ve rekabet yarattığını. Naipaul, milliyetçiliğin bu toplumlarda kök saldığını, yalnızca kişilik kültlerinin olduğunu görmediğinden, sömürgeci öznelliğe dönüşü önermese de bağımsızlığın gelişini kutlamaz.
1962'nin başlarında, Naipaul ve Pat, bir yıllık bir ziyaret için Hindistan'a geldiler. Naipaul'un atalarının topraklarına ilk ziyaretiydi. Ortaya çıkan kitabın adı, An Area of Darkness, Naipaul'un Hindistan'ı anlama çabasına olduğu kadar Hindistan'a da bir gönderme değildi. Vardıktan kısa bir süre sonra Naipaul iki duyguya kapıldı. İlk olarak, hayatında ilk kez kendini isimsiz, hatta meçhul hissetti. Artık, Trinidad veya İngiltere'de olduğu gibi özel bir etnik grubun parçası olarak tanımlanmadığını hissetti ve bu onu endişelendirdi. İkinci olarak, Hindistan'ın yoksulluğa ve ıstıraba karşı teslim olmuş veya kaçamak tepkisi olduğunu gördüğü için üzüldü. Bombay ve Delhi'de bir ay geçirdikten sonra, Naipaul ve Pat Keşmir'de beş ay geçirdiler ve Srinagar'da bir göl kıyısındaki otel olan "Hotel Liward"da kaldılar. Burada Naipaul son derece üretkendi. Londra'da geçen ve kısmen Çimento ve Beton Derneği için çalışma deneyimlerine ve kısmen de Pat ile olan ilişkisine dayanan bir roman Bay Stone ve Şövalyenin Arkadaşı yazdı. Sonunda Adadaki A Bayrak koleksiyonunda yayınlanan bir dizi kısa öykü yazdı. Otel müdürü Bay Butt ve özellikle asistanı Bay Aziz ile gelişen ilişkisi, An Area of Darkness'ın orta bölümünün konusu haline geldi ve Naipaul, romancı becerilerini ve üslup ekonomisini iyi bir etkiyle ortaya çıkardı. Kaldığı süre boyunca, Hindistan'ın bazı yönleriyle ilgili hayal kırıklığı, diğer yönlere ilgi duysa da arttı. Daha sonra, doğu Uttar Pradesh'teki Gorakhpur'un "onu (kendi) histerinin erken Hint aşamasına indirdiğini" yazmıştı ve hızlı bir kaçış yaptı. Ama bir mektupta şunları da yazdı: "Tahmin edebileceğiniz gibi, bu güzel insanlara âşık oldum, onların Brahman kadınlarının tüm cesaretine ve bağımsızlığına sahip çok güzel kadınlarına... ve büyüleyici peri masalı köylerine... ."
Hindistan'dan ayrılmadan hemen önce, Naipaul, tanınmış, köklü bir İngilizce dergisi olan Illustrated Weekly of India'nın editörü tarafından dergi için aylık bir "Londra'dan Mektup" yazması için davet edildi. Naipaul bir mektubu 30 sterlinlik bir ücret karşılığında kabul etti. Sonraki iki yıl için aylık bir mektup yazdı. Bu, ikamet ettiği ülke olan İngiltere'deki çağdaş kültür üzerine düzenli olarak yazacağı tek zaman olurdu. Konular arasında kriket, The Beatles, Profumo olayı, London Tube'da reklam ve Kraliçe vardı.
Naipaul Hindistan'da aşırı gergin bir yıl geçirmişti.Londra'ya döndüğünde, An Area of Darkness tamamlandıktan sonra kendini yaratıcı bir şekilde tükenmiş hissetti. Trinidad malzemesini tükettiğini hissetti. Ne Hindistan ne de İngiltere'de beyaz İngiliz karakterlerle geçen bir romandaki tek girişimi olan Bay Taş ve Şövalyenin Arkadaşı'nın yazımı, yaratıcı yazı için yeni fikirleri teşvik etmemişti. Maliyesi de düşüktü ve Pat onları desteklemek için öğretmenliğe geri döndü. Naipaul'un kitapları çok olumlu eleştiriler aldı, ancak henüz para kazandırıcı değillerdi. Sosyal olarak, artık Karayip Sesleri çevresinden kopuyordu, ancak ana akım İngiliz toplumuna hiçbir kapı açılmamıştı.
Naipaul, o sırada muhafazakâr politikacı Hugh Fraser'ın karısı olan Antonia Fraser ile tanıştığında değişti. Fraser, Naipaul'u üst sınıf İngiliz politikacılar, yazarlar ve performans sanatçılarından oluşan sosyal çevresiyle tanıştırdı. Bu çevrede, romancı Emma Tennant'ın babası ve Trinidad'daki mülklerin sahibi olan ve Naipaul için 7,200 sterlinlik teminatsız bir kredi ayarlayan zengin ikinci Baron Glenconner vardı. Naipaul ve Pat, Stockwell Park Crescent'te üç katlı bir ev satın aldı.
1964 yılının sonlarında Naipaul'dan bir Amerikan filmi için orijinal bir senaryo yazması istendi. Sonraki birkaç ayını Trinidad'da, daha sonra A Flag on the Island koleksiyonunda yayınlanan "A Flag on the Island" adlı bir roman olan hikâyeyi yazarak geçirdi. Bitmiş versiyon yönetmenin hoşuna gitmedi ve film hiç yapılmadı. Hikâye şimdiki zamanda, yani 1964'te, adı verilmeyen bir Karayip adasında geçiyor. Ana karakter, Frank Sinatra'nın tavırlarını etkileyen "Frankie" adlı bir Amerikalı. Frankie'nin adaya, II. Dünya Savaşı sırasında orada hizmet etmiş olmasından dolayı bağlantıları vardır. Bir kasırga sırasında gemisi oraya demirlediğinde isteksizce tekrar ziyaret eder. Naipaul kasıtlı olarak kitabın temposunu ateşli, anlatıyı gelişigüzel, karakterleri gürültülü, kahramanı kararsız veya aldatıcı ve diyalogu kafa karıştırıcı hale getiriyor. Şimdiki zamanı dengelemek, Frankie'nin daha az düzensiz, ancak daha az rahatsız edici, 20 yıl önceki anısı. Sonra adada bir topluluğun parçası olmuştu. Elindeki bol miktarda ABD Ordusu malzemelerini vererek zavallı arkadaşlarına yardım etmeye çalışmıştı. Herkes yardım almaktan memnun değildi ve herkes bundan faydalanmadı. Frankie, adanın sosyal sorunlarına derli toplu çözümler bulma konusunda azarlandı. Öyküde dolaylı olarak geliştirilen bu tema, Naipaul'un tekrar döneceği temadır.
A Flag on the Island'ı bitirdikten kısa bir süre sonra Naipaul, Mimik Adamlar romanı üzerinde çalışmaya başladı, ancak neredeyse bir yıl boyunca önemli bir ilerleme kaydetmedi. Bu sürenin sonunda, Uganda, Kampala'daki Makerere Üniversitesi'nde İkamet Eden Yazarlık bursu aldı. Orada, 1966'nın başlarında, Naipaul malzemesini yeniden yazmaya başladı ve romanı hızla tamamlamaya devam etti. Biten roman onun için yeni bir çığır açtı. Karayip işinin aksine, komik değildi. Kronolojik olarak ortaya çıkmadı. Dili kinayeli ve ironikti, genel yapısı tuhaftı. Diğer Naipaul romanlarının habercisi olan hem kurmaca hem de kurmaca olmayan dalları vardı. Zaman zaman yoğundu, hatta belirsizdi, ama aynı zamanda güzel pasajları da vardı, özellikle de kurgusal tropik ada Isabella'nın betimleyicileri. Seks konusu ilk kez Naipaul'un çalışmasında açıkça ortaya çıktı. Arsa, olduğu ölçüde, Isabella'dan Doğu Hindistan-Batı Hint bir politikacı olan Ralph Singh'in bir kahramanı etrafında toplanıyor. Singh Londra'da sürgünde ve siyasi anılarını yazmaya çalışıyor. Daha önce, 1950'lerin sonlarında ve 1960'ların başlarında bir dizi İngiliz kolonisinde dekolonizasyondan hemen sonra, Singh siyasi gücü daha güçlü bir Afrikalı Karayip politikacısıyla paylaşmıştı. Yakında, anılar daha kişisel bir boyut kazanır. Singh'in hayatının şekillendirici ve belirleyici dönemlerine geri dönüşler var. Bunların birçoğunda, önemli anlarda, ister çocukluğunda, ister evlilik hayatında ya da siyasi kariyerinde olsun, bağlılığı ve girişimi terk ettiği görülüyor. Bunlar, daha sonra rasyonalize eder, yalnızca tam olarak yapılmış Avrupa toplumlarına aittir. Mimik Adamlar yayınlandığında, genel olarak olumlu eleştiriler aldı. Özellikle, Michael Manley ve Eric Williams gibi Karayipli politikacılar, "V. S. Naipaul'un Batı Kızılderililerini 'taklit adamlar' olarak tanımlaması sert ama doğrudur..." diye yazdı.
Ekim 1966'da Londra'ya dönen Naipaul, Amerikalı yayıncı Little, Brown and Company'den İspanya Limanı hakkında bir kitap yazması için bir davet aldı. Kitabın yazılması iki yıl sürdü, kapsamı zamanla genişledi. El Dorado'nun Kaybı sonunda birincil kaynaklara dayanan Trinidad'ın bir anlatı tarihi haline geldi. Pat aylarını British Library arşivlerinde bu kaynakları okuyarak geçirdi. Sonunda, bitmiş ürün bir rehber kitap bekleyen Little, Brown'ın beğenisine göre değildi. Alfred A. Knopf, daha sonra İngiltere'de Andre Deutsch'un yaptığı gibi, bunun yerine Amerika Birleşik Devletleri'nde yayınlamayı kabul etti.
El Dorado'nun Kaybı, Trinidad'ın daha eski, daha derin bir tarihini ortaya çıkarmaya yönelik bir girişimdir; bu, yaygın olarak öğretilen, kölelerin ve sözleşmeli işçilerin bir İngiliz plantasyon ekonomisi olarak öğretilen tarihinden önce gelen bir tarihtir. Naipaul'un tarihinin merkezinde iki hikâye vardır: İngilizler tarafından takip edilen bir İspanyol takıntısı olan El Dorado'nun arayışı ve İngilizlerin, kendisi köleliğe batmışken bile yeni kolonileri Trinidad'dan kıvılcım çıkarma girişimi, bir devrim. Güney Amerika'daki yüce idealler. Sir Walter Raleigh ve Francisco Miranda bu hikâyelerin insan yüzleri olacaktı. Sonunda kölelik kaldırılsa da, değişen nüfuslar, diller ve hükümetlerin yarattığı belirsizlikler ve ada sakinlerinin birbirlerine uyguladıkları zulümler karşısında toplumsal düzen aranıyor.
Naipaul, El Dorado'nun Kaybı'nı yazmaya başlamadan önce, Britanya'daki siyasi iklimden memnun değildi. 1960'ların ortalarında, Britanya'nın eski sömürgelerinden Asyalı göçmenlere karşı artan halk düşmanlığından özellikle mutsuzdu. Kitabın yazılması sırasında, o ve Pat Londra'daki evlerini sattılar ve arkadaşlarının evlerini art arda kiralayarak veya ödünç alarak geçici bir hayat sürdüler. Kitap tamamlandıktan sonra, yerleşecekleri bir yer bulmak amacıyla Trinidad ve Kanada'ya gittiler Naipaul gişe rekorları kıran bir film yazmayı ummuştu, bu da onu gelecekteki para kaygılarından kurtaracaktı. Görünüşe göre El Dorado'nun Kaybı, büyük satışların beklendiği ABD'de yalnızca 3.000 kopya sattı; Naipaul da İngiltere'yi tahmin ettiğinden daha fazla özledi. Böylece hem maddi hem de duygusal olarak tükenmiş bir durumdaydı ve İngiltere'ye döndü.
Daha önce, Naipaul ve Pat, Afrika'da geçirdikleri süre boyunca Kenya'ya giderek Hint Okyanusu kıyısındaki Mombasa'da aylarca kalmışlardı. Uganda kırsalından Ruanda ve Kongo ile güneybatı sınırındaki Kisoro Bölgesine seyahat etmişlerdi. Naipaul, Bagandan halkının klanlarına ilgi gösterdi. Uganda'nın başbakanı Milton Obote, hükümdarları Buganda Kabaka'sını devirdiğinde, Naipaul İngiliz basınını eylemi yeterince kınamadığı için eleştirdi. Naipaul ayrıca Kampala'da tanıştığı genç bir Amerikalı olan Paul Theroux ile Tanzanya'ya gitti. Naipaul bir sonraki kitabı In a Free State'i yazarken bu Afrika deneyiminden yararlandı.
Kitabın merkezinde yer alan 'Özgür Bir Devlette' adlı roman başlığında, iki genç gurbetçi Avrupalı, adı bilinmeyen, ancak Uganda, Kenya ve Ruanda'ya dair ipuçları sunan bir Afrika ülkesinde araba kullanıyor. Roman birçok temaya hitap ediyor. Sömürge dönemi sona erer ve Afrikalılar kendilerini yönetir. Sıklıkla şiddetli olan siyasi kargaşa, yeni sömürgeleştirilmiş ülkelerde hâkim oluyor.Genişletilmiş ahlaki ve cinsel özgürlükler arayan genç, idealist, gurbetçi beyazlar bu ülkelere ilgi duyuyor. Köksüzdürler, toprakla bağları zayıftır; en ufak bir tehlikede ayrılırlar. Buna karşılık, daha yaşlı, muhafazakâr, beyaz yerleşimciler tehlike karşısında bile kalmaya kararlılar. Genç göçmenler, liberal olsalar da, ırksal olarak önyargılı olabilirler. Duygusal olmayan, bazen acımasız olan eski yerleşimciler merhamet gösterebilirler. Dar meşgalelere dalmış gençler, etraflarındaki tehlikeleri idrak edemiyorlar. Yaşlılar bilgili, silahlı ve kendilerini savunmaya hazır. Araba yolculuğu boyunca gelişen olaylar ve yolculuk sırasındaki konuşmalar, bu temaları keşfetmenin aracı oluyor.
1960'ların sonlarında Londra yeraltı dünyasında bir Trinidad göçmeni olan ve 1970'lerin başında bir Siyah Güç aktivisti olan Michael X olarak Trinidad'a dönen Michael de Freitas'ın kısa hayatı ve kariyeri, Naipaul'un The Mimic Men'de geliştirdiği temaları ve Özgür Devlette. Aralık 1971'in sonlarında, Michael X'in Arima'daki komünündeki cinayet haberlerinin filtrelenmesiyle, Naipaul, Pat ile birlikte hikâyeyi ele almak için Trinidad'a geldi. Bu, evliliklerinde gerginliklerin olduğu bir dönemdi. Naipaul, Pat'e bağımlı olmasına rağmen, cinsel tatmin için fahişeleri sık sık ziyaret ediyordu. Pat yalnızdı. Ne Pat ne de Naipaul'un profesyonel tedavi aramadığı, bunun yerine babalığın Naipaul'un sürekli edebi emeklerine zaman tanımayacağını söylemeyi tercih ettiği Pat'in çocuksuzluğu, hoşnutsuzluklarını yoğunlaştırdı. Naipaul giderek daha huysuz ve çocuksuydu ve Pat giderek ona annelik etmeye başladı. Pat, sonraki 25 yıl boyunca sürdüreceği bir günlük tutmaya başladı. Biyografi yazarı Patrick French'e göre, "Pat'in günlüğü, V. S. Naipaul'un sonraki yaşamının ve çalışmasının temel, benzersiz bir kaydıdır ve sonraki kitaplarının yaratılması ve bunların yaratılmasındaki rolü hakkında başka herhangi bir kaynaktan daha fazlasını ortaya koymaktadır. Patricia Naipaul'u diğer büyük yazarlarla aynı seviyeye getiriyor. Sonia Tolstoy, Jane Carlyle ve Leonard Woolf gibi trajik, edebi eşler." Naipaul, Arima'daki komünü ziyaret etti ve Pat duruşmaya katıldı. Naipaul'un şu anda Sunday Times'ın editörü olan eski arkadaşı Wyndham Lewis, hikâyeyi gazetesinde yayınlamayı teklif etti. Aynı sıralarda Naipaul, New York Review of Books'un editörü Robert B. Silvers'tan Arjantin üzerine bazı hikâyeler yazması için bir davet aldı. Gözden Geçirme, kuruluşundan sonraki ilk on yılında, fon sıkıntısı içindeydi ve Silvers, Naipaul'un gezisini finanse etmek için bir arkadaşından borç para almak zorunda kaldı.
1974'te Naipaul, birkaç yıl süren yaratıcı bir çöküşün ardından Gerillalar romanını yazdı. 1979'da yayınlanan A Bend in the River, her zamanki "Yeni Dünya" incelemelerinden farklı olarak, yerel tarihi gelenekleri keşfetmesinin başlangıcını işaret ediyor. Naipaul ayrıca, The New York Review of Books'un editörü Robert B. Silvers'ın emriyle Dallas, Teksas'taki 1984 Cumhuriyetçi Ulusal Konvansiyonu'nu da ele aldı ve ardından Naipaul, "Cumhuriyetçiler Arasında" bir antropolojik çalışma yazdı. Amerika Birleşik Devletleri'ndeki beyaz kabile".
1987'de, beş bölümden oluşan bir roman olan Geliş Gizemi yayınlandı.
Naipaul, 1998'de yayınlanan Beyond Belief: Islamic Excursions Within the Converted Peoples adlı kitabında, İslam'ın diğer kültürleri yok eden bir Arap emperyalizmi biçimi olduğunu savundu.
Naipaul kurmaca olmayan eserler yazmaya devam etti, sonuncusu Afrika'nın Maskesi: Afrika İnancına Bakış (2010), yazarın 2008-09'da Afrika'ya yaptığı gezilerin ardından yazdı. Kitap, Naipaul'un gerçek hayatta ziyaret ettiği ülkeleri kasvetli ve ilkel insanları tasvir ettiği yerli dini inançları ve ritüelleri araştırıyor.
The Middle Passage’da (1962) Batı Hint Adaları ve Güney Amerika’daki sömürgecileri ve işbirlikçileri anlattı.
Yarı-otobiyografik romanı An Area of Darkness’da (1964) Hindistan’da geçirdiği bir yılda edindiği izlenimleri aktardı.
The Overcrowded Barracoon (1972) seçilmiş makalelerinden oluşur; A Wounded Civilization (1977) Hindistan hakkında analitik bir çalışmadır. The Return of Eva Peron ve Killings in Trinidad (1980) gerilla faaliyetleri sırasında Arjantin’deki olayları, Mobutu’nun Kongo’sunu ve Michael X Black Power hareketini konu eder. Among the Believers: An Islamic Journey (1981), yazarın 1979 ve 1980’de İran, Pakistan, Malezya ve Endonezya’ya yaptığı yedi aylık bir yolculuktaki izlenimlerini anlatan geniş kapsamlı bir araştırmadır. Finding the Centre (1984); iki farklı anlatım biçimiyle yazma sürecini ve okuyucuyu bu sürece ortak etme çabasını anlatır. A Turn in the South (1989) Güney Afrika’nın derinliklerine yaptığı yolculuk hakkındadır. India: A Million Mutinies Now ise modern Hindistan’daki toplumsal huzursuzlukları konu alır.
V.S. Naipul 1993’te “yaşayan İngiliz yazarlarının yaşam boyu çalışmalarına” verilen David Cohen ödülünü kazandı. 11 Ağustos 2018'de 85 yaşında öldü.
Naipaul'a 2001 Nobel Edebiyat Ödülü'nü verirken, İsveç Akademisi onun çalışmasını "bastırılmış tarihlerin varlığını görmeye mecbur bırakan eserlerde birleştirilmiş algısal anlatı ve bozulmaz incelemeye sahip olduğu için" övdü. Komite şunları ekledi: "Naipaul bir Aslen Lettres persanes ve Candide ile başlayan geleneği sürdüren modern filozof, haklı olarak takdir edilen uyanık bir üslupla, öfkeyi kesinliğe dönüştürüyor ve olayların kendi ironileriyle konuşmasına izin veriyor." Komite ayrıca kaydetti. Naipaul'un romancı Joseph Conrad ile yakınlığı:
Naipaul, ahlaki anlamda imparatorlukların kaderlerinin tarihçisi olarak Conrad'ın varisi: insanlara ne yapıyorlar. Bir anlatıcı olarak otoritesi, diğerlerinin unuttuğunun, yenilenlerin tarihinin anısına dayanır.
Naipaul'un kurgusu ve özellikle seyahat yazıları, Üçüncü Dünya'yı sözde sempatik olmayan tasvirleri nedeniyle eleştirildi. Romancı Robert Harris, Naipaul'un Afrika tasvirini ırkçı ve Oswald Mosley'nin faşizmini anımsatan "iğrenç" olarak nitelendirdi. Edward Said, Naipaul'un "Batı kovuşturması için bir tanık haline getirilmesine oldukça bilinçli bir şekilde izin verdiğini" savundu ve Said'in "woglar ve esmerler hakkında sömürge mitolojileri" olarak sınıflandırdığı şeyleri teşvik etti. Said, Naipaul'un dünya görüşünün, Naipaul'un İngiltere'de 10 yıllık sürgünden sonra Karayipler'e dönüşünden sonra yazdığı The Middle Passage (1962) adlı kitap uzunluğundaki makalesinde ve An Area of Darkness (1964) adlı çalışmasında en belirgin olabileceğine inanıyordu.
Batının gözüyle doğuyu ve meselelerini ele alan yaklaşımı, bir başka ifadeyle oryantalizmi birçok kesim tarafından eleştirildi. 2001'de Nobel Edebiyat Ödülü'nü aldı.
Nobel Lecture: Two Worlds , NobelPrize.org
Orijinal kaynak: v. s. naipaul. Creative Commons Atıf-BenzerPaylaşım Lisansı ile paylaşılmıştır.
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page