1982'de Manchester'da Steven Patrick Morrissey ve Johnny Marr tarafından kurulmuş bir İngiliz grubu olan The Smiths pek çoklarınca 80'lerde İngiltere'den çıkmış en önemli alternatif rock grubudur. The Stone Roses, Gene, Radiohead, Blur, Suede, Oasis, The Libertines, The Verve ve Doves gibi pek çok grubun üzerinde etkisi olmuştur. Grubun isminin kaynağı tam olarak bilinmemekle beraber döneminde çıkan uzun ve gösterişli grup isimlerine bir tepki olduğu söylenir. Kimilerinceyse grup üyelerinin tamamının İrlandalı olmasına rağmen, İngilizlere has bir erkek ismiyle yaratılan bir ironiden ibarettir.
The Smiths, 1982 yılının başlarında işsiz bir yazar olan New York Dolls hayranı Steven Patrick Morrissey ile gitarist ve besteci John Maher tarafından kurulmuştur. Maher daha sonra Buzzcocks grubunun davulcusuyla karıştırılmamak için adını Marr olarak değiştirmiştir. Morrissey de sahne yaşantısı boyunca hep sadece soyadını kullanmıştır. The Fall grubunun davulcusuyla yaptıkları birkaç demo kaydından sonra 1982 sonbaharında Mike Joyce'u gruba almışlardır. Joyce, daha önce The Hoax and Victim adlı punk grubunda çalmıştır. Aynı zamanda, çalıştığı stüdyolarda demo kaydedilmesini sağlayan Dale Hibbert'ı da basçı olarak almış olsalar da Marr'ın arkadaşı Andy Rourke daha sonra onun yerine geçmiştir. Çünkü grup, Hibbert'ın ne bas sesinin, ne de kişiliğinin gruba uymadığını düşünmüştür.
Grubun adı, 80'lerin Orchestral Manoeuvres in the Dark ve Spandau Ballet gibi synth-pop gruplarının kibirli ve kendini beğenmiş isimleriyle dalga geçmek için The Smiths olarak seçilmiştir. Melody Maker'da 1984'te yaptığı bir röportajda Morrissey, Smith adının düşünebildiği en sıradan isim olduğunu düşünmüş ve sıradan insanların artık yüzlerini göstermeleri gerektiğini dile getirmiştir. Rough Trade Records'la sözleşme imzalayan grup 1983 yılının Mayıs ayında ilk single'ları Hand in Gloveı yayınladı. Bu single'ı ve takip eden bütün single'larını büyük ölçüde kitlelere tanıtan DJ John Peel olmuştur ancak ilk single'ları listelerde başarı yakalayamamıştır. Arkasından gelen This Charming Man ve What Difference Does It Make? 45'likleri listelerde daha yüksek numaralara yükselmiş, İngiltere listelerinde sırayla 12. ve 25. olmuştur. Müzik medyasının devamlı övgüleri ve John Peel ve David Jensen gibi DJ'lerle yaptıkları radyo kayıtlarıyla Smiths kendisine iyi bir hayran kitlesi yaratmıştır.
1984 yılının Şubat ayında grup İngiltere listelerine 2 numaradan giren The Smiths adındaki ilk albümlerini çıkarmıştır. Hem Reel Around the Fountain hem The Hand That Rocks the Cradle şarkıları pedofiliyi savunduğu gerekçesiyle eleştirilmiştir. Ayrıca Suffer Little Children şarkısını barda duyan ve Moors cinayetlerinde ölen çocuklardan birinin dedesi olan bir adam, şarkıyı cinayetler üzerinden para sağlamaya çalışmayla eleştirmiştir. Morrissey'le tanıştıktan sonra şarkının cinayetlerinin kökenine inmeye çalıştığının farkına varmıştır. Morrissey daha sonra, şarkıda adı geçen cinayet kurbanı Lesley Ann Downey'nin annesi Ann West ile arkadaş olmuştur.
Albümün prodüktör Troy Tate tarafından oluşturulan tamamlanmadan önceki ilk hali Temmuz/Ağustos 1983 yıllarında kaydedilmiştir. Piyasaya sürülen versiyonuyla büyük farklılıklar gösteren bu albüm Troy Tate Sessions adıyla da bilinir ve piyasada az bulunur. Jeane isimli single, burada This Charming Man single'ının B yüzü olarak planlanmıştır. Albümün yayınlanmasından kısa bir süre sonra Morrissey'in idollerinden Sandie Shaw, Hand in Glove'ı Marr, Joyce ve Rourke ile birlikte kaydetmiştir. Bu single'ın yakaladığı başarıdan sonra grup üyeleri Sandie Shaw gibi ayakları çıplak olarak Top of the Pops'ta şarkıyı söylemiştir.
1984 yılında grup, albüm için kaydedilmemiş bazı single'ları yayınlamaya başlamıştır: Heaven Knows I'm Miserable Now grubun ilk Top 10 başarısı olmuş, William It Was Really Nothing de How Soon Is Now 45'liğinin B yüzünde yerini almıştır. Grup seneyi Hatful of Hollow isimli toplama albümle noktalamıştır. Bu albümde tüm 45'likler, B-yüzleri ve şarkıların önceki yıl içinde grubun Peel ve Jensen kayıtlarında yorumladığı versiyonlar bulunmaktadır.
1985 yılının başlarında grup ikinci albümlerini yayınlamıştır: Meat Is Murder (Et Cinayettir). Bu albüm ilk albümden çok daha hızlı ve politiktir: Albüme adını veren şarkı vejetaryenliği savunmaktadır (Morrissey grubun geri kalanının et yerken görüntülenmesini yasaklamıştır), Nowhere Fast kaygısız bir cumhuriyetçilik içermektedir, The Headmaster Ritual ve Barbarism Begins at Home ise okullarda dayağa ve baskıya karşı bir tutum sergilemiştir. Grup aynı zamanda müziksel anlamda da atılımlar yapmış ve Smiths sesini oluşturmuştur; Marr'ın Rusholme Ruffiansa eklediği rockabilly riffleri ve Rourke'un Barbarism Begins At Home'un iskeletini oluşturan funk bass solosu da bunlara birer örnektir. Albümün B yüzü 45'liği olarak sonradan eklediği How Soon Is Now ilk LP versiyonunda bulunmasa da sonraki versiyonlarda bulunmaktadır. Meat Is Murder, grubun listelerde birinci olan tek albümüdür (toplamalar dışında).
Morrissey röportajlarında politik tavırlar sergileyerek şimşekleri daha da üzerine çekmeye başlamıştır. Eleştirdiği şeylerin başında Margaret Thatcher'ın başında bulunduğu hükümet, kraliyet ailesi ve Afrika'da yoksulluğu giderme projesi olan Band-Aid vardır. Morrissey, Band-Aid projesi hakkında Bir insan Etiyopyalıların iyiliğini gözetebilir, ama İngiltere'nin halkına her gün işkence çektirmek de az buz değil. Sadece 45'lik olarak sürülen Shakespeare's Sister 26 numaraya yerleşirken, That Joke Isn't Funny Anymore zorlukla İlk 50'de kendisine bir yer bulmuştur.
1985 yılında grup bir sonraki stüdyo albümleri The Queen Is Dead'i (Kraliçe Öldü) kaydederlerken bir yandan İngiltere'yi ve ABD'yi baştan sona turlamışlardır. Albüm Bigmouth Strikes Again 45'liğinden kısa bir süre sonra piyasaya sürülmüştür. 45'likte yine Marr'ın aceleci akustik gitar ritimleri ve aralıklı melodik gitar riffleri kendine yer bulmuştur. Albüm listelerde 2 numaraya yükselmiş, kasvetli şarkıları (Never Had No One Ever), ince mizahı (Frankly Mr. Shankly Rough Trade Records sahibi Geoff Travis'ine bir çalışanının yazdığı bir istifa mektubu gibi yazılmıştır) ve bazen ikisinin bir sentezini bir araya getirmiştir (There Is A Light That Never Goes Out ve Cemetry Gates). Ancak grupta işler tamamen iyiye gitmemektedir.
Yasal bir anlaşmazlık yüzünden Rough Trade albüm Kasım 1985'te hazır olmasına rağmen yayınlanmasını yedi ay geciktirmiştir ve Marr da grubun devamlı turnede ve kayıtta olmasının stresini hissetmeye başlamıştır. NME'ye daha sonra işin bitkin düşmekten ötesine geçtiğini ve bir dönem acayip hasta olduğunu, turnenin bittiği dönemde artık kaldırabildiğinden fazla içki içmeye başlamış olduğunu dile getirmiştir. Bu arada Rourke, 1986'nın başlarında eroin kullandığı gerekçesiyle gruptan atılır. Bu gelişmeyi arabasının ön camına yapıştırılmış bir post it notu aracılığıyla öğrenecektir: Andy, The Smiths'ten ayrıldın. Hoşça kal, iyi şanslar, Morrissey. Rourke'un yerine bas gitara bir süreliğine eski Aztec Camera üyesi Craig Cannon getirilmiş, ancak Rourke iki gün içinde tekrar gruba alınmıştır. Gannon'sa bunun üzerine gruptan ayrılmamış, ritim gitara geçmiştir. Grup 5 kişiyken Panic ve Ask 45'liklerini kaydetmiş ve İngiltere'yi birlikte turlamıştır. Turne bittikten sonra Gannon gruptan kendi rızasıyla ayrılmıştır.
Grup Rough Trade'in tutumundan giderek rahatsız olmaya başlamış ve büyük bir plak şirketiyle anlaşmak istemiştir. Marr 1987'nin başlarında NME'ye şöyle söylemiştir: "Bütün plak şirketleri bizi görmeye geldi. Bizi sohbete, rüşvete falan boğdular. Bundan acayip zevk aldım." Grup sonunda EMI'la sözleşme imzalamaya karar kılmış ve hayranlarının tepkisini çekmiştir.
1987 yılının başlarında Shoplifters of the World Unite 45'liği çıktı ve İngiltere listelerinde 12 numaraya yükseldi. Bunu ikinci bir toplama albüm The World Won't Listen (Dünya Kulak Asmıyor) (Albümün adı Morrissey'in genel kitlelerce tanınmamaktan dolayı hayıflanmasını ifade ediyordu) ve Sheila Take A Bow 45'liği takip etti. Sheila Take A Bow grubun ikinci ve grup dağılmadan önceki Top 10'a girmiş son şarkıları olacaktı. Louder Than Bombs ABD piyasası için hazırlanmıştı ve The World Won't Listenla aşağı yukarı aynı içeriğe sahipti, ancak içinde Sheila Take A Bowu ve henüz ABD'de yayınlanmamış Hatful of Hollowdan bazı parçalar da bulunduruyordu.
Sürekli başarılarına rağmen kişisel farklılıklar, özellikle Morrissey ve Marr arasında oluşan gerginlikler grubu dağılmanın eşiğine getirdi. Ağustos 1987'de Marr gruptan ayrıldı, yerine birini bulmak için yapılan seçmeler ise sonuç vermedi. Grubun son albümü Strangeways, Here We Come albümü Eylül'de yayınlandığında grup çoktan dağılmıştı. Grubun dağılmaya sürüklenmesi çoğunlukla Marr'ın başka sanatçılarla çalışmasının Morrissey'in hoşuna gitmemesi ve Morrissey'in müziksel olarak esnek olmamasının Marr'ı sinirlendirmesine yorulmaktadır. Marr en çok da Morrissey'in Twinkle ve Cilla Black gibi 1960'ların pop yıldızlarının şarkılarını söylemekte ısrar etmesinden nefret etmiştir. Marr 1992 yılında, "Bardağı taşıran son damla oydu aslında. Bu grubu Cilla Black şarkıları söylemek için kurmamıştım," demiştir. 1989 yılında yaptığı bir röportajda ise Morrissey, başlarında iyi bir menajer bulunmaması ve ticari sorunların grubu dağılmaya sürüklediğini söylemiştir.
Strangeways İngiltere'de listelere 2 numaradan giriş yapmış olsa da ABD'de pek başarılı olmamıştır; yine de grubun orada en başarılı olmuş albümüdür. Eleştirmenlerin albüm için fena olmadığı yorumlarını yapmış olsalar da grubun tüm üyeleri en sevdikleri albümün Strangeways olduğunu farklı zamanlarda dile getirmişlerdir. Daha önceden kaydedilmiş demo ve konser kayıtlarının B yüzünde yer bulduğu albüm 45'likleri çıkmış ve ertesi yıl da Gannon'ın grupta çaldığı zaman canlı kaydedilmiş olan Rank albümü piyasaya sürülmüştür.
Orijinal kaynak: the smiths. Creative Commons Atıf-BenzerPaylaşım Lisansı ile paylaşılmıştır.
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page